آسیه بنت مزاحم، همسر فرعون یکی از بانوان موحد و خداپرستی است که در قرآن کریم به عنوان الگویی مثبت برا

واژه‌ی«اساطير» در لغت به معناى سخنان باطل و احاديث خرافى، و مفرد آن «اسطوره» است. اسطوره امّا در اصطلاح، به افسانه‌‏هاى بدون حقيقت كه از گذشتگان نقل و در كتاب‌ها ثبت و ضبط شده است، گفته می‌شود. به

در فرهنگ قرآنی اطاعت به معنای پيروى‌نمودن از اوامر و نواهى خداوند است.

اطاعت ظاهری گاه حتی بدون قصد قربت نیز امکان‌پذیر است، اما مراد از «امتثال» که در اصول ف

از نگاه قرآن، انسان موجودى آفریده‌شده از خاک است كه خلیفه خدا در زمین قرار گرفته و از يک‌سو فطرتى الهى و از سوى ديگر، طبيعتى مادى دارد. عامل تفسیر قرآن ، مفسران و دانش تفسیر

«توسل» از نظر لغت‌شناسان عبارت است از: هر چیزی که انسان برای دست‌یابی به هدف خویش، با میل و رغبت به آن متوسل شود. برخی هم گفته‌اند: توسّل عبارت است از: تین ، انجیر

از دیدگاه اسلام جمال و زیبایی، به زیبایی مادّی و زیبایی معنوی تقسیم شده و زیبایی معنوی انسان‌ها، به وسیله اموری معنوی، مانند نماز به

تبوک نام منطقه‌ای در نوار مرزى حجاز و شام است. این منطقه دورترين نقطه‌‏اى بود كه پيامبر خدا(ص) در غزوات خود به آن‌جا گام نهاد. تبوک در اصل نام قلعه‌ی محكم و بلندى بو

جنگ حنین، در شوال سال هشتم هجری، در منطقه‌ای به نام «حنین» در نزدیکی مکه، برای مقابله با شورش قبایل «هوازن» و «ثقیف» رخ داد.پس از فتح مکه در سال هشتم هجری، به جهل ، نادانی

پیامبر اسلام(ص) در سال ششم هجری همراه پیروان خود برای انجام عمره، عازم مکه شد. ه

حیاء به معنای شرم‌داشتن از ارتکاب گناهان و زشتی‌ها، در مقابل بی‌شرمی، از صفات و ویژگی‌های پسندیده‌ی اخلاقی است. مفهوم حیاء در قرآن كریم

واژه‌ی «دنیا» مؤنث «ادنی»، که اگر از ریشه‌ی «دنی» باشد به معنای پست، و اگر از ریشه‌ی «دنو» باشد به معنای نزدیک‌تر است. این واژه در قرآن كریم در قالب صفت آمده است؛ ما

زنا عبارت است از: آمیزش(نزدیکی) با غیر همسر شرعی (دائم یا موقت) که از نظر قرآن، گناه بزرگى بوده و خدا

سعادت واقعی عبارت است از رسیدن همه‌جانبه به تمام كمالات و لذات حقیقی، به‌طوری ‏كه بیشترین كمالات و لذت‌های فطرى و طبيعى به دست آید. از این رو خوشبخت و سعادت‌مند واقع

«شقاوت» از ماده «شقو» به معناى فراهم بودن اسباب گرفتارى، مجازات و بلا است.شقاوت در مقابل سعادت بوده و عبارت است از نداشتن خیرات جسمانی و ر

واژه‌ی«شیعه» در لغت به معنای«پیرو»،«یاور» و «دین یکسان داشتن» آمده است.

این واژه در اصطلاح مسلمانان اما، وابستگی ویژه‌‏ای به پیروان طلا، نقره، زیورآلات، فلزات و سنگ‌های قیمتی

عُرف دارای معانی گوناگونی می‌باشد، مانند:

الف) امر پسندیده،

ب) معرفت و شناسایی.

ج) عادات موجود در یک جامعه.

عرف در اصطلاح فقها به "عادات رفتاری و دیدگاه ذهنی مردم" گ

«عفت» به معنای پاک‌دامنی و عفیف یعنی پاک‌دامن. عفت از ویژگی‌های انسان‌های مؤمن است.

 «غفران» به معنای محو کردن و از بین بردن اثر چیزها و کارها است. «غفور» به کسی گفته می‌شود که آثار کارهای بد را از بین می‌برد. به خدا نیز غفور گفته می‌شود؛ زیرا بر غیب و شهادت ، عالم غیب

«فساد» در مقابل «صلاح» است و به هر کار تخریبی فساد و مفسده می‌گویند. بنابراین، هر کاری که در جهت نقص و تخریب، و یا افراط و تفریط در مسائل فردی و اجتماعی باشد، عنوان فساد بر او صدق می‌کند و اشخاصی ک

واژه‌ی «فاسق» از ریشه‌ی «فسق» است که در اصل به معناى خارج شدن هسته از درون خرما می‌باشد. و در نگاهی تمثیلی به کسی که از محدوده‌ی شرع خارج شود «فاسق» می‌گویند.

به عبارت دیگر، «فسق» سرپیچی از

«فطرت» از ریشه‌ی «فطر» معانی گوناگونی دارد؛ مانند شكافتن، آفرینش بدون ابزار و ب

«قدرت»، به معنای توانایی موجودات در انجام کارها است. خدای متعال نیز از این‌‌رو که به انجام هر کاری توانا بوده و هیچ‌‌گونه ناتوانی و عجز در او وجود ندارد، قادر خوانده می‌شود و در حقیقت، قادر مطلق تن

قلب انسان، كانون عواطف و احساسات است؛ به همین جهت، طبیعی است که انسان هرگاه عزي

در قرآن کریم صفت «لطیف» به عنوان یک ویژگی خداوند بارها مطرح شده است که با توجه به قرائن و شواهد پیرامونی، می‌تواند ناظر به چند معنا باشد که یکی از مهم‌ترین آنها توجه

«لوم» به معنای سرزنش و نکوهش، از واژه‌های مورد استفاده در قرآن کریم می‌باشد. این واژه درجایی صفت مسخ

کاربر گرامی؛ برای دریافت اطلاعات مرتبط با این مدخل به آیات و پاسخ‌های ذیل مراجعه فرمایید.

به خواست خدا و در اولین فرصت، توصیف مختصری از مدخل بالا در همین بخش نگاشته خواهد شد.

«نفس» هم به معنای «خود» استفاده شده و هم به نوعی مترادف و یا مرتبط با «روح» در نظر گرفته می‌شود. حقیقت «روح» چیزی است که به تصریح قرآن کریم در آیه 85 سوره اسراء

واژه‌ی «لواط» از ماده «لوط» به معنای «لصوق» (اتصال و چسبيدن) است، و در اصطلاح فقهی، تحقّق آن، با داخل کردن تمام حشفه(سر آلت) مرد در دُبر (عقب) مرد دیگر صورت می‌گیرد.