پنجاه سال پس از کشته شدن هابیل به دست قابیل، و در 130 سالگی حضرت آدم(ع)، خداوند شیث(ع) را به آدم و حوا(ع) عطا کرد که نام او را «هبة الله»(هدیه خدا) گذاشتند. در تورات، درباره داستان تولد شیث آمده اس

كلمه «شيطان»  که بارها در قرآن کریم از او یاد شده،‌ از ریشه لغوی «شطن» می‌باشد. و «شاطن»؛ به موجود خبيث و پست، متمرّد و سركش، طاغى و نافرمان گفته می‌شود که ممکن است انسان، جنّ يا هر جنبنده ديگری با

واژه‌ی«شیعه» در لغت به معنای«پیرو»،«یاور» و «دین یکسان داشتن» آمده است.

این واژه در اصطلاح مسلمانان اما، وابستگی ویژه‌‏ای به پیروان صابئین

«صحابه» به معنای همراهان و یاران است، اما این واژه در متون اسلامی بیشتر در مورد مسلمانانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که مدتی از زمان زندگی آنان هم‌عصر با زمان زندگی پیامبر اسلام(ص) بوده است.

صداقت و راست‌گویی از بزرگ‌ترین فضایل اخلاقی است که هم منطبق با فطرت پاک انسان‌ها بوده و هم در آموزه‌های دینی جایگاه ویژه‌ای دارد. قرآن کریم در این‌باره می‌فرماید: «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از خ

«صراط» در لغت به معناى راه و مسیر است و برخی آن را به بزرگراه وسيع و روشن معنا کرده‌اند. گروهی از لغت‌دانان نیز  معتقدند که «صراط» در اصل «سراط» و از ریشه «سرط» می‌باشد  كه به معناى بلعيدن است؛ و چ

رجوع کنید: «صراط».

ماه صفر دومین ماه قمری است. در فلسفه‌ی نام‌گذاری آن گفته‌اند؛ یا از «صُفْرَة» به معنای زردی گرفته شده است؛ به دلیل آن‌که انتخاب نام این ماه همزمان با فصل پاییز و زرد شدن برگ درختان بود، و یا این‌‌ک

«صفویه» یا «صفویان» نام یکی از سلسله پادشاهان ایرانی است که از اوایل قرن دهم هجری قمری در ایران در رأس حکومت قرار گرفتند. این سلسله نام خود را از یکی از نیاکانشان به نام صفی الدین اردبیلی گرفته است

صلاة در لغت به معنای درود است، اما در آموزه‌های دینی به عبادتی گفته می‌شود که ما آن را نماز می‌خوانیم. نماز در تمام ادیان الهی و به ویژه در دین اسلام جایگاه خاصی داش

«صلح» در لغت به معنای مسالمت و سازش آمده است. برای این معنا البته در قرآن کریم بیشتر از واژه‌ی «سِلْم» استفاده شده است.‏ با دقت در آیات قرآن که به موضوع صلوات، درود

«نفخ صور» یا «دمیدن در ناقور» اصطلاحی است که با تعابیری؛ مانند «وَ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّور» و «فَإِذا نُقِرَ فِي النَّاقُور»، در قرآن کریم مورد استفاده قرار گرفته است.

این اصطلاح در قرآ

به فردی که تلاش می‌کند بر اساس موازین و معیارهای تصوف به خودسازی بپردازد، «صوفی» می‌گویند. رجوع کنید: «تصوف».

رجوع کنید: «روزه وصال».

یکی از شهدای کربلا که روز عاشورا در دفاع از امام حسین(ع) به ضرغامة بن مالک

«ضلال» و «ضلالت» به معناى انحراف از حق است. در واقع ضلالت در برابر اهتدا و اضلال در مقابل هدايت است، و چون هدايت به معناى راهنمایی و رسیدن

«طاغوت» از مادّه «طغى» و «طغو» به معناى تجاوز و گذر از حد اعتدال و بالا رفتن از اندازه‌ای است که مورد پسند عرف و شرع می‌باشد. راغب اصفهانی، طاغوت را به تجاوز از حدّ در گناه معنا می‌کند. برخی گفته‌ا

بر اساس برخی گزارش‌ها «طالوت» فرزند بنيامين(ع) و از نوادگان يعقوب(ع) بود. از آن‌رو به او «طالوت» می‌گفتند که قد بلند و رش

این کتاب تألیف دو برادر به نام‌های «ابو عتاب عبد الله‏ بن بسطام» و  «حسین بن بسطام» دو تن از راویان شیعی قرن چهارم و در موضوع طب و اغذیه می‌باشد. گفته می‌شود که مأمون عباسی دستور داد تا برخی توصیه‌

علم طب و یا دانش پزشکی در طول زمان، پیشرفت‌های فراوانی داشته و در گذشته که ارتباطات به شکل امروزین وجود نداشت، ممکن بود طبیبان هر منطقه، روش‌های خاصی را برای درمان انواع بیماری‌ها مورد استفاده قرار

طریق و طریقه به معنای راه، شیوه، روش، آئین، مسلک، حال، حالت، عادت، خو، پیشه و شغل بوده و بارها با مشتقات گوناگون در قرآن کریم مورد استفاده قرا

بر اساس برخی گزارش‌ها دو فرزند نوجوان مسلم بن عقیل در نبرد کربلا اسیر شده و حدود یک سال اسیر بودند، اما دل پیرمرد نگهبان به حالشان سوخته و آنان را آزاد کرد و آنان در

طلا و نقره از فلزات پر ارزشی هستند که هم جنبه‌ی مالی و سرمایه‌ای دارند، و هم جنبه‌ی تزیینی به خصوص برای بانوان، زیرا استفاده از طلا برای مردان مجاز نیست. طلای خالص به رنگ زرد و آلیاژهای آن  با رنگ‌

در اصطلاح، به جدا شدن زن و شوهر از یکدیگر به وسیلۀ فسخ عقد ازدواج «طلاق» می‌گویند. طلاق از ایقاعات است؛ یعنی انشاء و ایجاد آن یک طرفه و از طرف مرد است و نیاز به رضایت و مداخله زن ندارد. بنابراین مر

«حیض» به خونى گفته می‌شود كه پس از بلوغ، به صورت عادت ماهانه، در ایامى خاص از رحم زن بیرون می‌آید. از حیض به «طمث» و «قرء» هم تعبیر می‌شود، و به بانوانی كه در حالت ح

از خصلت‌های ناپسندی که در برخی از افراد وجود دارد، طمع است. طمع؛ در لغت به معنای تمايل نفس به چيزى از روى آزمندى و آرزوى شديد است. و در اصطلاح علم اخلاق؛ طمع عبارت است از: توقّع و چشم‌داشت در اموال